Het is al vier uur geleden sinds de vergadering officieel is hervat. Van de vier uur is er misschien vier minuten echt vergaderd. Verder is er geschorst. India vindt dat de ontwikkelingslanden in het tekstvoorstel te veel verplichtingen krijgen, terwijl de VS buiten spel blijft. Dat is gezegd (ik vind dat ze gelijk hebben), en verder is er nu beraad achter de schermen. Was er vanochtend nog enig optimisme dat er temninste een akkoord zou komen, deze stemming ebt nu snel weg. De tijd tikt door. straks vertrekken de vliegtuigen. De Indonesische minister van milieu, die voorzitter is van de conferentie, maakt een uiterst zwakke indruk. Hij heeft geen overwicht, geen grip op de zaak. Hij is vooral heel beleefd. Nu zijn alle Indonesiërs dat hier, maar met beleefdheid forceer je geen akkoord.
Pijnlijk zichtbaar wordt op een ochtend als deze hoe funest het is dat de VN geen effectieve besluitvormingsprocedures kent. Iedereen moet het overall over eens worden, en je kan op ieder moment overal weer opnieuw over beginnen. Is de klimaatcrisis niet een paar maten te groot voor de toch relatief zwakke VN?
De strijd tegen de klimaatverandering is een race tegen de klok. We hebben relatief weinig tijd om te komen tot ingrijpende wijzigingen. We zijn die race hier nu aan het verliezen. Of in ieder geval, we komen op forse achterstand. Het tempo van besluitvorming is veel lager dan het tempo waarin zich de klimaatcrisis voltrekt. Ik maak me er kwaad over.
Ik zit in de zaal steeds te kijken naar de Amerikaanse delegatie. Ze zitten tien meter bij ons vandaan. Hoe krijgen we hen om?