De plenaire zaal stroomt vol. Er staan op de gang nog honderden mensen in de rij voor de laatste versie van de tekst. Het is acht uur ‘s ochtends. Vannacht om half vier ging ik met de taxi terug naar het hotel. Er hing daar een serene rust, ‘s nachts is het heerlijk zwoel. Nu weer terug in het conferentiecentrum. Onderweg al allemaal soldaten met plunjezakken. Ook de beveiliging wordt al afgebouwd. In het conferentiecentrum is de grote afbraak ook al begonnen.
De tekst die er ligt is ‘van het voorziterschap’, dat betekent dat er nog geen overeenstemming over is. Plenair moet die overeenstemming straks bereikt worden. Er is een uur of vier, vijf voor. Dan vertrekken de vliegtuigen van de tolken, zo is het verhaal. Niemand weet of het gaat lukken. In alle openbaarheid moeten de landen zich uitspreken. Wie durft er publiekelijk dwars te gaan liggen?
De tekst maakt weinig keuzes. Op basis van deze tekst kan er over twee jaar een een vrijblijvend akkoord uit rollen zoals de VS wil, maar ook een veel strikter, waar de EU en de G77 op inzetten. Veel cruciale kwesties staan verstopt in voetnoten. Of voetnoten van voetnoten. Nieuw in deze tekst is wel dat er voor de G77 verplichtingen gaan komen. De grote vraag is of ze daar straks mee akkoord gaan, terwijl ze dus niet veel terugkrijgen van de VS.
Wie positief wil blijven kan zeggen dat er met deze tekst weer een stap is gezet. Er start namelijk een onderhandelingsproces over het vervolg op Kyoto. Maar het tempo is veel te laag. Als alle volgende stappen ook zo lang duren hebben we pas na twintig jaar ofzo een akkoord. Want alle grote vraag stukken moeten nog opgelost. Zoveel tijd is er helemaal niet.