Door Wijnand Duyvendak in Tweede Kamer op 14 jun, 2007, 21:16u
Beetje behoorlijk ontnuchterend was het wel: de 100-dagen nota van het kabinet. Ik zit er dan toch met spanning op te wachten. Het is er zo vaak over gegaan, zo frequent hebben ministers in debatten er naar verwezen. Om 2 uur kregen we een embargo-exemplaar. Om 3 uur was de pr-presentatie van het kabinet. Normaal zou een uur erg kort zijn om onze reactie voor te bereiden. Dan zou ik zitten te zweten om de hele tekst en alle cijfers tot me te nemen. Helaas was dat uur nu ruim voldoende. Ik bladerde natuurlijk snel in het kleurige en met veel foto’s gelardeerde boekje naar de pagina’s over verkeer en milieu.
Bijna niks nieuws, een herhaling van zetten met het regeerakkoord. Echt, zeker over milieu, de zinnen klinken goed. De bezorgdheid die eruit spreekt is groot. Dat is een groot verschil met het vorige kabinet. Maar waar blijven de maatregelen? Want politiek is toch vooral keuzes maken, woorden in daden omzetten. En dan komt er niet veel concreets. Eén ding is zeker: op deze manier worden de mooie doelen nooit gehaald. Wanneer komen de maatregelen wel? Komen ze nog wel? Prinsjesdag? Het regeerakkoord laat weinig ruimte voor fiscale vergroeningsmaatregelen, en voor groene subsidies is ook niet veel geld uitgetrokken. De paar zaken die wel concreet benoemd worden en die dan ook direct opvallen stemmen me niet vrolijk. Het voor de zoveelste keer uitstellen van de kilometerheffing, terwijl beprijzen van het autoverkeer toch de enige echt effectieve manier is om de files te bestrijden, en de klimaatuitstoot door het autoverkeer te beperken. Het levert geld op om het openbaar vervoer te verbeteren. Dat is direct de tweede grote tegenvaller: het kabinet meldt dat er in deze periode geen grote investeringen in het spoor gedaan gaan worden. “Noch wenselijk, noch mogelijk” heet het cryptisch. Ongelooflijk. Zelfs de NS, meestal heel braaf en voorzichtig in haar Haagse lobby, reageerde boos en teleurgesteld. Deze week hadden we in de Kamer ook al een debat met Eurlings over een hele serie nieuwe en verbrede wegen. Hier spatten de ambities is er wel vanaf. Tegen mij zei Eurlings streng: “asfalt is niet vies”. De ene weg rolde in het debat over de andere, en alle coalitiepartijen deden daar aan mee. Even was er ook aandacht voor de klimaatcrisis: of de verlichting niet wat milieuvriendelijker kon op de snelweg. Hoezeer ik dat pleidooi ook steun – meer dan een schaamlap voor alle asfaltplannen is het niet. Derde grote tegenvaller die vandaag bleek is dat het kabinet de komende vier jaar voor duurzame energie subsidie fors minder uittrekt dan zelfs de vorige kabinetten Balkenende deden– nu maar 50 miljoen structureel. Dat was de afgelopen vijf jaar ieder jaar 125 miljoen structureel. Ik snap het niet, maar het staat er toch echt. Wat er wel nodig is om de klimaatverandering te stoppen? Kijk op naar de 10 eisen op www.coolclimate.nu.
Ik heb de hele week veel contact gehad met bewoners uit de regio Schiphol. Dinsdagmorgen verscheen immers het bericht dat bewoners een akkoord hadden gesloten met Schiphol, voor verdere groei van de luchthaven en het oprekken van de milieugrenzen. Een ‘deal’ waar niks tegenover stond. Veel bewoners snapten zelf ook niet wat hun onderhandelaars hadden gedaan. Gisterenavond was er een bewonersvergadering. Het resultaat is een persverklaring. De strekking: met de rug tegen de muur gezet hoopten ze door akkoord te gaan erger (nog verder oprekken, nog meer vluchten) te voorkomen. Een wurgcontract. Eurlings stuurde er al een juichende brief over aan de Kamer. Ik vrees dat de PvdA, zoals tot nu toe altijd bij Schiphol, ook deze versoepeling zal slikken. De 26ste is het kamerdebat erover.